วงนี้น่าสนใจมาก และเชื่อว่าคนที่ชอบฟังเพลงหลายๆท่าน  น่าจะสนใจวงนี้มาก่อนผมยาวนานมากแล้ว  โดยเฉพาะคอเพลงอินดี้  ซึ่งจุดกำเนิดของห้าหนุ่มสมาชิกยุคปัจจุบัน  บอย ป้อม ปิติ และ ออตโต้  ก็ไม่ได้ไกลจากไหนอยู่แค่ปลายจมูกผมนี่เอง นั่นก็คือ เริ่มรวมตัวกันจากคณะสถาปัตยกรรมและการออกแบบ ของ KMUTT หรือมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี หรือที่รู้จักกันในชื่อเล่นเทคโนบางมดนั่นเอง   ตอนแรกก็รวมตัวกันเล่นตามงานคณะ ตามแพทเทิร์นทั่วๆไปของเด็กหนุ่มผู้มีไฟละครับ  หลังจากนั้นก็ส่งผลงานไปสู่ Smallroom ก่อนที่จะได้รับการตอบรับ และได้ออกงาน ออกซิงเกิล  และในที่สุดก็ได้มีอัลบั้มเป็นของตัวเองนั่นก็คือ งานชุด Fireworks หรือ ดอกไม้ไฟ นั่นเอง ในปี2552  หากพูดถึงชื่อวงแล้วหลายคนก็อาจสงสัย  แต่ไม่ต้องสงสัยให้เยอะนะครับแหม่  มันก็คือ กล้องโลโม่นั่นเอง  Lomo นั่นแหละครับ  มีนัยถึงภาพสีที่ผิดออกไปจากปกติ เหมือนมุมมองของพวกเขาที่บิดพลิ้วไปจากปกติ  แต่ก็สามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างสมควรและเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น ในอีกแนวทางอีกแง่มุมหนึ่งได้   

 

        แอบคมนะครับ แหม่.. ตอนแรกก็ชื่อวงแค่ Lomo นะแหละแต่อาจโดนเรื่องลิขสิทธิ์ ก็เลยติดเจ้าจิ้งจอกสปีด Sonic พ่วงท้ายเข้ามาเลยกลายเป็น  Lomosonic นั่นเอง ซึ่งเพลงจากชุด Fireworks นี่ น่าสนใจมากในฐานะที่เป็นงาน original ของ Lomosonic ได้เลย  เริ่มฟังจากจุดนี้ก่อนจะดีมากครับอยากให้เห็นความเปลี่ยนแปลง  แนะนำซิงเกิลให้นั่นก็คืองานชื่อเดียวกับชุดนั่นก็คือ  ดอกไม้ไฟ  แล้วจะรู้ว่า   งานชุดนั้นกับซิงเกิลปัจจุบัน มีการเปลี่ยนแนวทางไปบ้างพอสมควร  แต่ก็ดีทั้งสองทางครับ นอกจากนี้ก็ลองไปฟังเพลง ได้หรือไม่ได้  เพลงนี้มันส์ และมีสไตล์ที่แปลกและแหวกแนวตามที่เค้าจำกัดความไว้ว่าเป็นวงร็อคหัวก้าวหน้าจริงๆ (ขอบคุณคุณ -นักเลงเพลงสยาม[email protected]สำหรับข้อมูลด้วยครับ) และอีกเพลงนึงที่ห้ามพลาด ซึ่งดังพอสมควรนั่นก็คือ เพลง บาด  ซึ่งมันบาดจริงๆ ไม่เชื่อลองฟังกีต้าร์ตั้งแต่อินโทร ทั้งเพลง ทั้งเมโลดี้  การออกแบบซาวด์ บีท  ทุกๆอย่าง  บาดมาก.. แต่เมื่อเปรียบเทียบงานหลังชุดนี้แล้ว.. ซิงเกิลหลังๆตั้งแต่ ใครจะหยุดความเหงา  ลากมาจนถึงเพลงที่เราจะพูดถึงนี้  มีความซอฟท์มากขึ้น  เสพง่ายมากขึ้น  สามารถฟังเพราะๆในวงกว้างได้  เป็นเพลงพ่อมดขาว แทนสภาพของมารดำในอดีต  ฟีลกู้ดอากาศดีสุดๆ  พูดถึง Fireworks นี่เป็นอัลบั้มที่แผ่นซีดีเด่นมากเลยนะ เชื่อว่าใครชอบเดินแผงซีดีน่าจะเคยเห็นและจำได้ อาจจะไม่รู้ว่านี่คือ Lomosonic  ที่ฟ้อนท์คล้ายๆบูมเมอแรงนั่นละครับ
 

         พูดถึงซิงเกิลของเรา “อยากจะรักแค่ไหน”  เป็นเพลงของวงร็อคที่มีความอ่อนละมุนอยู่ เป็นโมเดิร์นร็อคฟังง่ายๆซาวด์ไม่รกหูนะสำหรับผม  เชื่อว่าคงเป็นการปรับเปลี่ยนตามวัยและเวลาที่เปลี่ยน และทำให้เพลงเสพง่ายขึ้นนั่นเอง ไม่ต้องอัดเยอะแต่เหลือสเปซไว้ให้มันมีช่องว่างพักหายใจกัน  และตรงนั้นแหละครับ ลมหายใจที่บริสุทธิ์ของเพลง จะแทรกซึมเข้าสู่ปอดของคนฟังได้ง่ายและเต็มมากขึ้น  ดังเช่นเพลงนี้ที่เป็นป็อปร็อคฟังง่ายๆ แอบใส่รายละเอียดดนตรีมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ทำให้คนฟังหนวกหูแต่อย่างใดด้วยความรก   เมโลดี้ไม่ฉีกซ้ายฉีกขวาลงมหาสมุทรมุดแบล็คโฮลเหมือนเพลงเก่าๆ  ชอบเสียงของนักร้องที่แน่นและเต็มดี  ขึ้นเฮดโทนก็ทรงพลังดี  แต่สิ่งหนึ่งที่น่าสนใจคือ  ฟังดีๆเอกลักษณ์เดิมๆก็ยังพอจะอยู่บ้าง ต้องเป็นแฟนจริงๆถึงพอจะฟังออก อย่างสำเนียงกีต้าร์ ลูกลีด หรือไลน์เบส  ต้องฟังชุดแรกแล้วมาเทียบกลิ่นอายกันครับ อย่าง อินโทรเพลงนี้ก็มีกลิ่นอายเก่าๆอยู่นะ รับรู้ได้เล็กๆ
 

        เพลงนี้จุดเด่นมากๆอีกอย่างนอกจากดนตรีฟังง่าย เมโลดี้ซอฟท์หูและเพราะแล้ว  เนื้อหานี่ละครับ สำคัญ  โดนใจและเป็นแง่มุมที่ลึกซึ้งและคมชัดมาก ว่า ฉันยังรักเธอและแน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ก็อยู่ที่เธอแล้วว่าอยากจะรักแค่ไหน..
 

         เพลงนี้เพราะครับ มาแนวทางนี้ด้วยเอกลักษณ์แบบนี้ผมก็ว่าถูกทางแล้ว อาจจะไม่ถูกใจแฟนเพลงเดนตาย แต่ก็น่าจะขยายตลาดวงกว้างได้มากพอสมควร  น่าติดตามครับวงนี้ Lomosonic
 

          สักวันถ้าพวกเขาได้เพลงที่จังหวะได้เมื่อไหร่  รับรอง เปรี้ยง ฟันธงเลย วงแห่งอนาคตจริงๆ